Modnym ostatnio pomysłem środowisk quasi socjalistycznych jest bezwarunkowy dochód podstawowy (BDP), czyli renta państwowa wypłacana każdemu obywatelowi za sam fakt istnienia, bez konieczności świadczenia przezeń jakiejkolwiek pracy na rzecz swoją czy społeczności.
Zadałem sobie trud policzenia kwot, o jakich może być mowa. Kieszonkowe w wysokości stu złotych miesięcznie dla każdego Polaka to kwota nieco ponad 42 miliardy złotych. Jeżeli ów dochód ustalimy na tysiąc złotych na osobę, trzeba będzie na to poświęcić absolutnie cały dzisiejszy budżet Polski. Nie zostaje nic na drogi, szkoły, szpitale, kulturę - państwo się zwija absolutnie, nie ma nawet jak zapłacić za zbieranie podatków i rozdział ich pomiędzy beneficjentów.
A przecież każdy socjalista od razu powie, że ten tysiąc na osobę miesięcznie to złodziejska i głodowa stawka, i każdemu nierobu należy się przynajmniej dwa razy tyle za jego ciężki trud leżenia jak byk w seradeli...
Mimo tego wszystkiego jestem w stanie zgodzić się na wprowadzenie BDP. Warunek jest jeden, za to istotny: Beneficjent systemu nie ma prawa wybierać, ani być wybieranym do jakichkolwiek władz. Oczywiście - ma prawo się zrzeszać, ma prawo wybrać swoich przedstawicieli. Ale nie ma prawa wspóldecydować ani o tym, ile należy odebrać tym, którym się chce pracować, ani o tym, jak te środki podzielić. Czyli owi przedstawiciele do sejmu czy na posiedzenie rządu mogą wejść jedynie jako zaproszeni goście z prawem wyrażenia opinii, ale bez prawa głosu czy weta w jakimkolwiek głosowaniu. Dotyczy to również wszelkiego rodzaju referendów.
Człowiek pracujący będzie miał wybór - albo mu starcza to, co zarobił, i ma wszelkie prawa, albo przyjmuje od państwa BDP i nie ma praw do współrządzenia.
